ازمیان هنر های دستی،قالی بافی ازرونق بیشتری برخوردار است؛پاکی،برپاکی،کلوزار،سوهان و....ازجمله ابزار های مورد نیازبرای بافت قالی می باشد.روکار گیری(گرفتن کرک های اضافی قالی)وقالی کشی(انجام کارهای خاص)نیز از جمله کارهایی است که بر روی قالی انجام می شود.
در گذشته نه چندان دور دراغلب روستاها ومحلات تفت گیوه به عنوان نوعی کفش وپاپوش اصلی،مورد استفاده قرار می گرفته است.گیوه دوزی و
تخت کشی بعداز کشاورزی ودامداری عمده اشتغال مردم این شهرستان بوده است.
گیوه دوزی دارای دو مرحله می باشدکه مرحله تخت کشی آن توسط مردان ورویه بافی آن توسط زنان انجام می گیرد.با اینکه امروزه این صنعت از رونق افتاده،ولی هنوزافراد محدودی پیدا می شوند که آنرا زنده نگه داشته اند.
مواد اولیه این هنر اغلب از شاخه های انار،توت وبید تهیه می شود وتنها مهارت دست های بافنده است که به آن زینت می بخشد.برای بافت سبد بسته به اندازه آن،تعدادی شاخه را در جهت عمودی روی هم قرار می دهند وبا یک ساقه باریک آنها را به هم می بافند تا ازهم جدا نشوند؛بعد با شاخه های دیگر اقدام به بافتن سبد به صورت زیگزاگ می کنند ودر پایان آنرا باقیچی قطع می نمایند.
یعنی آهنگری سبک و محلی که در آن اشیاء سبک‌وزنی مانند میخ‌طویله، میخ سرکج، نیم‌ذرع بزازی، انبر و سیخ و سه‌پایه‌ی آهنی، زنجیر و سیخانک، قلم، سنبه، منقل آهنی، چفت‌و‌ریزه، تملیک، اسکنه، مقار، درفش، جوالدوز و امثال این‌ها می‌ساختند. چلنگرها معمولاً تنها و بدون شاگرد کار می‌کردند.از جمله کارهای دیگر این چلنگران، ساختن انواع نعل بود.
